Iris: Het zit erop

Als een ware kers op de taart werd de laatste dag  een patiënt geholpen aan zijn femurfractuur (breuk aan het bovenbeen) die hij 6 maanden geleden heeft opgelopen. In Nederland ben ik een eerst verantwoordelijke van de traumachirurgie, dus ik kon hier zeker mijn plezier in op. Doordat de breuk al 6 maanden bestond, was alleen dat al een uitdaging. Maar ook het feit dat we de bijna essentiële Nederlandse faciliteiten (C-boog, tractietafel) niet hadden, maakte het interessant. Ook deze situatie vergde wat creativiteit, wat zeker op prijs gesteld werd: het resultaat mocht er wezen.

Op de laatste dag kwam een mooi voorbeeld voorbij hoe dankbaar de mensen hier zijn. Tijdens het lopen van de visite kwamen we een jongen tegen met een gigantisch abces in zijn wang en hals. De jongen had gigantische pijn en kon amper zijn hoofd bewegen. Dit was een typisch geval van veel te lang doorlopen met een gaatje in een kies.
Doordat alles zo opgezwollen was, was de kans op complicaties bij het intuberen te groot. Om deze reden werd er bewust besloten dat de patiënt geen algehele narcose of sedatie kreeg. Het enige wat er voor deze jongen gedaan kon worden is het lokaal verdoven van de huid. Dit zodat hij de incisie die gemaakt zou moeten worden, minder zou voelen. Later die middag heeft Mitchell deze jongen van zijn abces afgeholpen. Erik en ik waren op datzelfde moment op een andere kamer aan het werk en hoorde een gigantisch hard gegil. Achteraf bleek dat het gegil van diezelfde jongen af kwam. Zo gigantisch pijnlijk was de ingreep voor hem. Ondanks dat de ingreep ondragelijk qua pijn was, heeft de jongen Mitchell meerdere keren enorm bedankt voor zijn hulp en voor het verhelpen van zijn abces.

Een voordeel van het einde van dit mooie avontuur naderen, is dat je extra bewust bezig bent met alles ervaren.
Ook al heeft deze uitzending ook echt zijn keerzijde gehad en is echt niet alles wat ik heb gezien, geroken en gehoord positief geweest. Dit is toch echt een ervaring geweest die ik niet had willen missen. Al veel van het negatieve wordt opgeheven door de dankbaarheid en blijheid van de patiënten na een operatie of wel door het fijne team waarin ik me begeef.

Aan ieder van ons werd gevraagd om de opgedane ervaringen samen te vatten in een paar woorden, waarbij het volgende lijstje tot stand kwam:

Transformatief
Indrukwekkend
Enthousiast
Dankbaar
Verhelderend
Intens
Voldaan
Niet genoeg
Existentialistisch
Teamwork
Besluitvaardig
Verrijkend
Positieve sfeer
Uitdaging
Reflective
Inspiring
Impresive
Genieten
Zweven
Thuis
Onverminderd boeiend
Inspiring people
Second home
Herinneringen
Stress emoties
Progressie

Afscheid nemen is nooit leuk, en het werd steeds definitiever wanneer ik op de verschillende vliegvelden steeds minder Afrikanen en meer blanken zag komen. Het weer kwam mooi overeen met de sfeer van het afscheid nemen: het kwam met bakken uit de lucht.

Op het moment dat je in het KLM-vliegtuig op weg naar Amsterdam stapt, en de stewardes je begroet met: 'goedemorgen' is het helemaal duidelijk. Het zit erop! Nouja, bijna dan. Erik en Mitchell mochten hun slaap nog even onderbreken toen er door middel van een oproep gevraagd werd om een medical docter in het vliegtuig. Ze weten ook niet van ophouden.

Persoonlijk vond ik het een geweldig avontuur wat ik zeker niet had willen missen. Ik ben maar al te dankbaar dat ik deel heb mogen uitmaken van het mooie team en heb mogen meewerken aan de levensveranderde operaties.