Bart: Geuren en geluiden

We hebben weer wat bijzondere casuïstiek voorgeschoteld gekregen deze uitzending. Omdat Gerrit en Yerko al heel wat op beeld hebben vastgelegd, kunnen we met beelden al veel over brengen. Maar wat je niet kunt overbrengen hierbij is wat je hoort en ruikt! De meeste mensen hebben hun eigen lichaamsgeur. Omdat de Tanzanianen niet bepaald stil zitten, is zweet vaak duidelijk te ruiken. Maar er is verschil tussen zweet door hard werken, langere tijd niet gewassen of angst. Maar er zijn nog veel sterkere sensaties!

We troffen een vrouw aan die 2 weken daarvoor bij een epileptische aanval in het open vuur was gevallen met beide handen en armen. De linker arm was tot en met de pols verkoold en van de rechterhand waren de vingers 2 t/m 5 tot aan de basis van de vingers diep verbrand. Op het eerste gezicht was alles een tint donkerder dan de rest. Maar op de grens van normaal en verkoold weefsel was een geelgroene rand zichtbaar. Doordat ze niet meteen naar het ziekenhuis is gekomen waren de bacteriën al aan het dode vlees begonnen. De geur was niet te harden, niet voor niets lag ze op een isolatiekamer. Niet wegens besmettings gevaar, maar om het klimaat op de afdeling voor de andere patiënten en het personeel niet te verzieken.

Om dat aan de rechterhand de vingers, behalve de duim niet meer te redden waren en links zelfs de hele hand inclusief pols verwoest waren moest er dus behoorlijk wat geamputeerd worden. En op de OK was de penetrante lucht niet de harden. Deze dame moet met letterlijk nog 1 duim het leven door, wat een beperking!

Ook hebben we een andere vrouw geopereerd die op haar rechterflank in het vuur was gevallen, haar hele rechter zijkant van oksel tot en met de bil was 3e graads verbrand en haar rechter onderarm t/m de elleboog voor de helft. Het gehuil bij verbandwissel gaat door merg en been. Helaas was haar rechterarm niet te redden omdat het hele elleboogsgewricht open lag. We hebben haar rechterarm halverwege de bovenarm geamputeerd, maar niet nadat we alle niet verbrandde huid van de te amputeren arm, inclusief vingers, hadden afgenomen voor huidtransplantatie. Hiermee kon bijna haar hele rechterflank bedekt worden.         De amputatie wonden bij beide vrouwen genezen wel, maar mentaal is het leed nog lang niet geleden. Waar ze eerst veel vocht verloren uit de wond zijn het nu de tranen...

Gisteren zagen we 2 mannen die al een paar dagen waren opgenomen met buikklachten. Allebei een forse bolle buik en bij onderzoek de kenmerken van een buikvlies ontsteking. Zonder verder onderzoek was dit bij beiden wat chirurgen een acute buik noemen. Mogelijkheden voor beeldvormend onderzoek zijn hier niet voorhanden. Dat levert dan gelukkig ook geen tijdverlies op. Een buikoperatie was bij beide toch de enige uitweg om te zien wat ze mankeren en wat er aan te doen zou zijn.

Bij de ene man kwam de enorme rioollucht onder fluitend geluid naar buiten en daarna golven pus die onder spanning naar buiten stroomde. De hele buik nagelopen zonder een gat ergens in het spijsverteringskanaal te vinden. De buik maar eens goed gespoeld en hopen dat met antibiotica de buikvlies ontsteking tot rust komt.

De andere man had geen vieze buik toen we begonnen, maar wel een eerdere buikoperatie gehad. Het hele darmpakket zat overal verkleefd en voor we vonden waar de darm vast zat waren er 3 groten en 3 kleine scheuren ontstaan en stroomde er regelmatig stinkende darm inhoud met borrelende geledigden naar buiten. Het geluid zoals in Noorse fjorden en moerassen.

Onze neuzen staan dan wel allemaal dezelfde kant op en ruiken dus allemaal hetzelfde. Mensen die dat vaker hebben meegemaakt dat deze reuk niet alleen tijdens maar nog uren daarna in je neus blijft hangen. Dat beïnvloedt de eetlust dan echt wel.

Maar ook het oor is hier een belangrijk zintuig. We hadden een hele grote schildklier losgemaakt, die tot achter het sleutelbeen vast zat. Nadat die daar los was gekomen en van de luchtpijp was afgehaald hoorden we dezelfde smoeder-die-sluts geluiden die ik hierboven al genoemd heb. Dus lucht... tja waar vandaan. Maar onmiskenbaar uit een deel van het ademhalingsapparaat. Met de Kneteman proef, water in de wond en zien waar de luchtbelletjes vandaan kwamen: uit de longtop! Gelukkig konden we erger voorkomen door een slang in de borstkas te plaatsen.

Dus de beelden spreken boekdelen, maar je moet hier niet alleen de ogen, maar ook je oren en neus de kost geven om te weten wat je wel en niet moet doen. En als je het zelf niet ziet, hoort of ruikt dan is de staf die ons bij ons werk ondersteunt wel zo scherp die ons dan attent maakt op een nog niet herkend signaal. Kortom hoe meer ogen, oren en neuzen hoe beter je iets opspoort. Zonder CT-scan of ingewikkelde bloedonderzoeken kun je een heel eind komen!